Rojek nad Dream Theater, to dopiero. To jest ta płyta, którą nasi kochani rodzimi wyjce mieli zawojować zachód. Wyszło jak zwykle, ale sama płyta im się udała. Część kawałków z wydanego wcześniej w Polsce albumu pod tym samym tytułem, część hiciorów z tej płyty co latają na gitarach na okładce, wszystko nagrane od początku w podobnym klimacie i zestawione w zupełnie spójną całość. A Rojek śpiewa po angielsku, co sprawia, że wszystko brzmi jakoś bardziej na serio i jego grafomania nie rzuca się aż tak w uszy. Z wyjątkiem kawałka o strasznym tytule I'd Like to Die of Love, w którym wieszcz przełomu wieków burzy wszelkie bariery językowe - wydaje mi się, że nawet gdyby śpiewał po chińsku, byłoby słychać, że to potworny banał. No i ten bonus na koniec, w którym nawet nie on śpiewa, a jakimś cudem jest jeszcze bardziej pretensjonalnie niż kiedykolwiek w dyskografii. Ale cała reszta na duży plus, z radioheadowym tytułowym utworem na czele.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz